Μια αποκαλυπτική συνέντευξη με την ηθοποιό Ελένη Στεργίου

-Σας ευχαριστούμε πολύ που μας παραχωρείτε αυτή τη συνέντευξη. Θα θέλαμε αρχικά να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση “Εμένα οι μικρές ιστορίες με νοιάζουν, Ναπολέων”. 

Η Παράσταση μας «Εμένα οι μικρές ιστορίες με νοιάζουν, Ναπολέων!» προέκυψε από τη διασκευή του μυθιστορήματος «Εκατό μέρες» του Γιόζεφ Ροτ, που κάναμε με τον συνεργάτη μου Κωνσταντίνο Μάρκελλο. Είναι ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα που σκύβει με ανθρωπισμό πάνω στις σχέσεις εξουσίας, καθώς και στις τραγικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει στις ζωές των «απλών και ασήμαντων ανθρώπων» η προσκόλληση και η λατρεία στον ισχυρό.

Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι από φτωχή οικογένεια αφήνει την Κορσική (πατρίδα δική της, αλλά και του Ναπολέοντα Βοναπάρτη), και καταφεύγει στο Παρίσι, στην υπηρεσία του αυτοκράτορα, τον οποίο γνωρίζει και λατρεύει μέσα από τα αμέτρητα πορτραίτα του. Φαντασιώνεται πως όσο καλύτερα κάνει τη δουλειά της, τόσο πιο κοντά έρχεται σ’ αυτόν. Τα όνειρά της, να τον συναντήσει, θα σκοντάψουν πάνω σε μια ντροπιαστική νύχτα απόρριψης στα ενδότερα του παλατιού, πάνω στα απαξιωτικά λόγια των Κυριών της Αυλής, τα χυδαία βλέμματα και τις σεξουαλικές ορέξεις των στρατιωτών του Ναπολέοντα. Ένας εξ αυτών θα την αφήσει έγκυο. Το αγόρι που θα γεννηθεί, μεγαλώνοντας, θα σταλεί να πολεμήσει στο πλευρό του Μεγάλου Στρατηλάτη για να κατακτήσει μαζί του τον κόσμο.. Όμως, η Μεγάλη Ιστορία έχει άλλα σχέδια για την Αντζελίνα και τον Βοναπάρτη: Μετά την ήττα στο Βατερλό, ο μεγάλος αυτοκράτορας θα γυρίσει στο Παρίσι ντροπιασμένος και ανεπιθύμητος, σχεδόν τόσο ελάχιστος όσο κι εκείνη.

-Οι ρόλοι σας στην παράσταση φαίνεται να είναι πολύ ενδιαφέροντες. Μπορείτε να μας περιγράψετε λίγο τους χαρακτήρες που υποδύεστε;

Είναι μια παράσταση λόγου και μουσικής.  Είμαστε τρεις αφηγητές. Η Πηνελόπη Μακροπούλου, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος κι εγώ. Φτιάχνουμε το ηχητικό σύμπαν του έργου επί σκηνής και Αφηγούμαστε  αυτή την ιστορία και κατ’ επέκταση τον κάθε χαρακτήρα που την απαρτίζει. Είμαστε όλοι οι χαρακτήρες και μπλεκόμαστε σε όλες τις μικροϊστορίες που προκύπτουν ανάμεσα τους. Συνδιαλεγόμαστε με αυτές μέσα από όλους τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους κι έτσι ερχόμαστε κι εμείς πιο κοντά στην Αντζελίνα, στους στρατιώτες, στον ανάπηρο Βοκούρκα που την αγάπησε σφόδρα, στον λοχία Σοστέν που την άφησε έγκυο παρά τη θέληση της, στον γιο της τον μικρό της Αντουάν Πασκάλ μα και στον ίδιο τον αυτοκράτορα. Παίρνουμε θέση απέναντι τους, παίρνουμε και απόσταση, τους κοιτάμε και από μακριά και προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε και να τους αγαπήσουμε.

-Αν μπορούσατε να συνοψίσετε σε μία φράση το “μήνυμα” της παράστασης, ποια θα ήταν αυτή;

Δεν μπορώ με μια φράση. Δεν είναι ένα το νόημα, ένα το μήνυμα. Είναι πολλά γιατί οι άνθρωποι είναι πολλοί και όσοι είναι, άλλες τόσες και οι  ιστορίες που τους ακολουθούν. Όποτε, είναι η οπτική που θα ακολουθήσει το μυαλό του κάθε θεατή.. Ο κάθε χαρακτήρας μέσα στο έργο έχει διαφορετικό background όπως και στη ζωή εμείς. Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο ούτε και μεταφράζουμε ότι βλέπουμε και ακούμε με τον ίδιο τρόπο.

Σε κάθε περίπτωση έρχεσαι αντιμέτωπος με τις έννοιες «μικρό» και «μεγάλο». Με την ανάγκη του ανθρώπου να μεγαλώσει και να γίνει κάτι σπουδαίο. Ο άνθρωπος θέλει να φτάσει το σπουδαίο για να πει μετά «α! τελικά δεν ήταν τίποτα». Θέλει να κάνει το τίποτα σπουδαίο και το σπουδαίο τίποτα. Όταν διάβασα το μυθιστόρημα αυτό με συνεπήρε και μου δημιουργήθηκαν πολλά ερωτήματα. Το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στην πράξη αλλά και στην φαντασία του για να χαρεί, για να έχει λόγο ύπαρξης; Πως προσδιορίζεται ένα άτομο; Τι το κινεί για να ζήσει, να δημιουργήσει, να θαυμάσει, να αγαπήσει; Τι είναι ανιδιοτέλεια; Τι είναι καλό και τι κακό; Πόση δύναμη έχει το ένα και πόση το άλλο; Ποια ιστορία είναι πιο σημαντική τελικά; Η μικρή ιστορία της Αντζελίνας ή  η μεγάλη του Ναπολέωντα;

-Η προετοιμασία για μια παράσταση είναι πάντα μια απαιτητική διαδικασία. Ποια ήταν τα μεγαλύτερα σας εμπόδια κατά τη διάρκεια των πρόβων;

Το να βρούμε έναν νέο τρόπο να πούμε αυτή  την νέα ιστορία. Δημιουργικά εμπόδια είναι αυτά αλλά απαραίτητα που πρέπει να τα βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας για να εξελισσόμαστε και να μην επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας.

-Τέλος θα θέλαμε να μας πείτε τι θα λέγατε στο κοινό των Ιωαννίνων για να το προτρέψετε να έρθει να σας παρακολουθήσει;

Όπως ήδη ξέρετε λόγω της καταγωγής μου από τα Ιωάννινα, έχω πάντα ανάγκη τις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχω,  να τις φέρνω εδώ και να τις επικοινωνώ με την ρίζα μου. Είναι το σημείο αναφοράς μου. Δεν είναι πάντα εύκολο να μετακινήσουμε μια δουλειά από την Αθήνα στην επαρχία και με την ίδια ποιότητα. Όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά το ξέρουν πολύ καλά. Αλλά για μένα είναι προτεραιότητα και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάντα καταφέρνω κι ερχόμαστε. Εκτιμώ πολύ τους Γιαννιώτες και τους καλλιτέχνες στα Γιάννενα και όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δημιουργήσει μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης που με κάνει να θέλω να έρχομαι ξανά και ξανά. Δεν υπάρχει φορά που να έχουμε έρθει και να μην έχει γεμίσει το θέατρο και αυτό με γεμίζει με όρεξη κάθε νέα φορά να το τολμήσω.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και την προπώληση εισιτηρίων ΕΔΩ