«Seawall»: Μια θεατρική εξομολόγηση για τη ζωή, την απώλεια και την αλήθεια

Σε μια βαθιά και ειλικρινή συζήτηση, ο σκηνοθέτης Απόστολος Τζίμας μάς μιλά για την παράσταση Seawall, ένα έργο που ξεφεύγει από τα όρια της συμβατικής θεατρικής εμπειρίας.

-Απόστολε σε ευχαριστούμε πολύ που μας παραχωρείς αυτή τη συνέντευξη. Θα θέλαμε αρχικά να μας πείς λίγα λόγια  για σένα;

Η πορεία μου ξεκίνησε από έναν διαφορετικό χώρο, των διοικητικών επιστημών, όμως πολύ γρήγορα το θέατρο έγινε η μεγάλη μου αγάπη και ο βασικός μου τρόπος έκφρασης. Από τότε συνεχίζω να εξερευνώ τη σκηνοθεσία και την υποκριτική μέσα από σπουδές, συνεργασίες και παραστάσεις που έχουν ως κοινό άξονα τον άνθρωπο και την αλήθεια του.

Τα τελευταία χρόνια επικεντρώνομαι κυρίως στη σκηνοθεσία και στη δημιουργία θεατρικών projects που στοχεύουν στη βαθύτερη επικοινωνία με το κοινό. Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η ίδρυση της Ison Theatrical Projects, μέσα από την οποία προσπαθώ να προσεγγίσω σύγχρονα κείμενα με ευαισθησία και ειλικρίνεια

-Αν έπρεπε να περιγράψεις την παράσταση Seawall σε κάποιον που δεν έχει καμία ιδέα για το έργο, τι θα του έλεγες; Πες μας λίγα λόγια για το έργο.

Το Seawall είναι μια εξομολόγηση. Ένας άντρας, ένας πατέρας, προσπαθεί να βάλει λόγια σε μια εμπειρία που δεν χωρά σε λόγια. Είναι ένα έργο για τη ζωή και την απώλεια, για εκείνες τις στιγμές που κάτι μέσα μας αλλάζει ανεπιστρεπτί.

Παράλληλα, μέσα στην ίδια παράσταση, υπάρχει και μια δεύτερη ιστορία – ένας άλλος άνθρωπος που αντιμετωπίζει το ίδιο ερώτημα από διαφορετική πλευρά. Οι δύο αφηγήσεις συνομιλούν διακριτικά μεταξύ τους, σαν δύο παράλληλες ζωές που ποτέ δεν συναντιούνται, αλλά φωτίζουν η μία την άλλη.

Ο θεατής γίνεται μάρτυρας αυτής της συνομιλίας και, χωρίς να το καταλάβει, αρχίζει να αναμετριέται με τα δικά του “κενά”, τα δικά του “seawalls”.

-Η προετοιμασία για μια παράσταση είναι πάντα μια απαιτητική διαδικασία. Ποια ήταν τα μεγαλύτερα σας εμπόδια κατά τη διάρκεια των προβών;

Το Seawall δεν είναι ένα έργο που “παίζεται” με την παραδοσιακή έννοια. Ζητά από τον ηθοποιό να εκτεθεί, να αφεθεί, να μην κρυφτεί πίσω από ρόλους ή τεχνάσματα. Αυτό ήταν ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι στις πρόβες — να βρούμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την υποκριτική φόρμα.

Ένα άλλο εμπόδιο ήταν το ίδιο το κείμενο, η απλότητά του. Όταν όλα εξαρτώνται από τη λέξη και την παύση, κάθε λεπτομέρεια μετράει. Έπρεπε να μάθουμε να ακούμε τη σιωπή, όχι μόνο τα λόγια.

-Αν μπορούσες να πάρεις ένα στοιχείο του ήρωα από το έργο και να το ενσωματώσεις στην καθημερινότητά σου, τι θα ήταν αυτό;

Θα έπαιρνα την ειλικρίνειά του. Την ικανότητα να σταθεί μπροστά στο ανείπωτο και να μην το αποφύγει. Ο ήρωας δεν έχει απαντήσεις, αλλά έχει το θάρρος να σταθεί μέσα στο σκοτάδι του και να το κοιτάξει κατάματα. Αυτό είναι κάτι που, νομίζω, όλοι θα θέλαμε να καταφέρουμε – να μη φοβόμαστε να μείνουμε γυμνοί μπροστά στην αλήθεια μας.

-Τέλος θα θέλαμε να μας πείς τι θα έλεγες στο κοινό των Ιωαννίνων για να το προτρέψεις να έρθει να  παρακολουθήσει το έργο;

Θα τους έλεγα να έρθουν χωρίς να περιμένουν μια “παράσταση” με την κλασική έννοια. Το Seawall είναι μια εμπειρία – μια συνάντηση. Δεν χρειάζεται να φέρεις κάτι μαζί σου, μόνο τον εαυτό σου.

Είναι ένα έργο που δεν υπόσχεται λύσεις, αλλά προσφέρει κάτι πιο πολύτιμο, τη δυνατότητα να αισθανθείς, να θυμηθείς, να δεις τη ζωή μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Και ίσως, έστω για λίγο, να νιώσεις λιγότερο μόνος.